Historia podarowanych samolotów.....

Poniżswzy atrykół znalazłem w Sieci - zaciekawił mnie i próbuje dokopać się czegoś więcej ale bez widocznych rezultatów. Może kogoś z Was też zainteresuje i jako doświadczeni poszukiwacze pomożecie dowiedzieć się czegoś więcej... np. jakie to były samoloty, komu je podarowano, czy walczyły na froncie czy jedynie użyto ich do szkolenia...itp.

Dar społeczeństwa Rypińskiego dla Polskiego lotnictwa. Wspaniały opis tej uroczystości...:

KR, 20 września 1925 rok, Rok II, Nr 37, strona 3 - 4.

Hej, Lipna, Sierpce, Płoński, Dobrzynie nad Drwęcą i nie nad Drwęcą, Ciechanowy, Brodnice, Golubie i inne Pacanowy uderzcie czołem przed Rypiuem. Ten wzgardzony i wyśmiany kopciuszek, ta dżungla prowincjonalna, zabita od świata deskami, porwała się na czyn wielki: Miłość Ojczyzny zaklęła w dwa samoloty i te w dniu 13 września br. złożyła w dani Rzeczypospolitej.
Jak cała akcja. Zdążająca do uskutecznienia, powziętego przed półtora rokiem, planu odbywała się bez hałasu, tak i sama uroczystość przekazania władzom wojskowym daru Rypina odbyła się cicho, bez fajerwerkowych teatralij, bez przyjazdu
dygnitarzy, jedynie wobecności przedstawiciela Dep. IV. M. S. Wojsk. Zebrali się tylko ci, co grosz swój wdowi w tych ciężkich czasach dawali często, na ten cel zbożny i ci się cieszyli w swojem gronie, patrząc na dwa wspaniałe ptaki, które spłynęły z przestworzy i usiadły na boisku sportowem "Lecha. Przybyło z pół powiatu, całe miasta młodzi i starzy wylęgli przedpołudniem w niedzielę i choć deszcz często gęsto kropił, wytrzymali aż do wieczora, do czasu odlotu miłych gości.
Poważna cisza zapanowała, gdy ks. kanonik Gogolewski dokonywał aktu poświęcenia, oczy spoglądały z miłością na dzieło rozumu ludzkiego, który podniebne rejony we władanie wziął. I gdy serca i dusze pieściły się tym niecodziennym widokiem,
uderzył w słuchaczy grzmiącą fanfarą hymn narodowy. Wyprężyły się postacie oficerów-gości z sąsiedniej Brodnicy, odsłoniły się głowy i tam skądś z dna dusz wychudzić jęła otucha w lepsze jutro kraju. A hymn coraz to potężniał, myśl skrzydlatą weselił i mknął pod niebios strop rozsłoneczniony. A stamtąd z tych sfer niebieskich patrzyły może dusze tych, którzy piersią swą granice Matce swej wykreślali, by w nagrodę ledz gdzieś w kurhanie głuchym. I z pewnością pod niejedną strzechą wieśniaczą, pod niejednym dachem mieszczańskim łzy smutne się lały na wspomnienia o
wiecznej rozłące z najbliższymi.
A dziś miast płyty groteskowe cichaczem w nocy kłaść w miejsca publiczne, jako pamicęć Nieznanego Żołnierza, miasto i powiat rypiński, ukojeni w swym bólu serdecznym po stracie tych, co łańcuchy niewoli zrywali, wystawili w dzień jasny
pomnik niebosiężny. Bez bram tryumfalnych, bez pochodów, bez szumnych kupieckich reklam na forum społecznem, a tylko w cichości serc swoich święcili tę chwilę podniosłą.
I mowy były. Ale cóż mówcy powiedzieć mogli ? Bez frazesów więc każdy mówca konstatował fakt zrozumienia potrzeb krajowych u społeczeństwa rypińskiego, które pierwsze w Polsce na tak królewski dla swej Pani Wyzwolonej dar się zdobyło.
Dumnym mógł być więc inicjator tego wielkiego daru p. Starosta Tadeusz Kowalski, jak również i ci wszyscy, którzy projekt ten ocenili i przyczynili się do jego realizacji.
A wszystkich oczy śmiały się do rozpiętych skrzydeł, do warczącej śmigi, do dziarskich młodych postaci lotników, ilekroć spoglądnęły na kadłuby samolotów, gdzie napis biały krzyczał wkoło: Rypin I, Rypin II.
I wesołe było dzień cały.
Popołudniu na uświetnienie tego domowego święta "Lech I rozegrał zawody towarzyskie z Toruńskim Klubem Sportowym (juniory), zwyciężając w stosunku 3:1. Po meczu ofiarowano lotnikom dwa bukiety kwiatów i za chwilę przeszło tysiąc osób żegnało unoszące się do odlotu samoloty gorącymi okrzykami.
I długo jeszcze długo spoglądał tłum za lecącymi przyjaciółmi w stronę Torunia, aż mu je mgły zasłoniły wieczorne.
W ich jesiennych oparach utonęły: Rypin I i Rypin II.
Lećcie!
Ad maiorem Reipublicae gloriam.
J. Druźba. "