Las pod Goczałkowem Górnym, Bobrowe Skały na zboczu Ciemniaka, Szyb Szkoleniowy „Gabriel” w Wałbrzychu, Leśna pod Lubaniem, Wieś Leszczyna, Szprotawa Wiechlice i poradziecka baza lotnicza, Schlesier Ehrenmal, Hochbergówka, Fabryki porcelany Kristof w Wałbrzychu i wiele innych miejsc okiem Alicji Kliber – wędrowniczki po miejscach opuszczonych. Dlaczego mogą być niebezpieczne?
Puste miejsce to Przełęcz Kowarska na wysokości 727 m. n.p.m., którą przecina ruchliwa droga nr 367 i odchodzi od niej droga 369 w stronę wyżej położonej Przełęczy Okraj i granicy z Czechami. Atutem przełęczy są piękne panoramy górskie, dostępne praktycznie dla wszystkich. Wiele osób zatrzymuje się tu, żeby podziwiać górski krajobraz, a wieczorem światła miast w dolinach. Takie miejsca były popularne i doceniane od XIX wieku, kiedy rozwinęły się towarzystwa propagujące turystykę górską i historię. Gdyby udało się przywrócić stan przełęczy choćby sprzed 1945 roku, przez działające tu schroniska, powstałoby miejsce porównywalne z alpejskimi zakątkami. Przez przełęcz prowadzą widokowe drogi do najciekawszych turystycznie miejsc w Sudetach. Żeby odnaleźć dawne zabudowania Przełęczy Kowarskiej, trzeba zanurzyć się w jej zarośla i… pod ziemię. Już od średniowiecza wiodła tędy droga, którą transportowano sól.
Moim celem był drewniany kościółek z XVIII wieku. Z jego wcześniejszą budowlą łączy się legenda. W „dawnych czasach” córce młynarza Wiktorii ukazały się trzy dziecięce postaci uosabiające Trójcę Świętą, prosząc o wzniesienie w tym miejscu kościoła. Treść legendy przedstawiona jest na ośmiu obrazach malowanych na desce.
Pałac w Kopicach, wokół którego rozsiadła się wieś, mauzoleum właścicieli, angielski park i rozsiane wokół budowle należące do dóbr pałacowych, to miejsca budzące emocje. U mnie są bardzo pozytywne. Bywam tu kilka razy w roku, żeby spojrzeć na zachodzące zmiany, czy tylko pospacerować dzikimi ścieżkami i karmić łabędzie. Za każdym razem staram się zobaczyć coś nowego. Dzięki uprzejmości obecnego właściciela pałacu Joachima Wiesiollka mogłam wejść do ogrodu i na dziedzińce pałacowe i z innej perspektywy, zza płotu zajrzeć do wnętrz.
Babette urodziła się w 1908 roku w Rengersdorf, dzisiejszych Krosnowicach pod Kłodzkiem, w rodzinie Ille Friedrich. Do jej grobu pod szczytem Czerwoniaka (Rotheberg, Czerwonej Góry), prowadzi oznakowana ścieżka. W latach trzydziestych XX wieku szczyt był atrakcją turystyczną, skąd oglądano rozległą panoramę Gór Bardzkich i Gór Sowich, a jego zbocza wiązały się z historią XV wiecznej bitwy.
Budowle, które powstawały w duchu narodowego socjalizmu: dziś pozbawione symboli III Rzeszy Niemieckiej teraz zwyczajnie służą obecnym mieszkańcom. Idziemy ich śladem
Kto czytał „Studnię i wahadło”, słyszał o: „Pięknej Studni”, „Studni Niewiernych Żon”, „Studni Wtajemniczenia”, „Studni Tatarskiej”, „Cudownej Studni”, „Studni Pradawnej Wiedzy” i wielu innych, kto słuchał legend i baśni o studniach jako wrotach do innego świata, ten wie jak ważne historycznie, symbolicznie i literacko są te podstawowe elementy towarzyszące siedzibom ludzkim.
Wnętrze nieczynnego kamieniołomu było niesamowite. Jakby się było na księżycu. W świetle zachodzącego słońca przypominało kalejdoskop barw. To był kolorowy kamieniołom… Był beżowo rudy, czerwony i szary, zielony i złoty… Na dnie wyrobiska nie było wody, ale rosły krzewy i trawy. Zastanawiałam się co to za miejsce. Szłam przecież tylko w stronę jasnych skał. Ruiny wapienników, pozostałości jakichś zabudowań i znaleziony wśród głazów rozbity ochronny kask (skalników). To wszystko zaczęło opowiadać swoją historię. Byłam blisko Mysłowa i Wojcieszowa, a więc pewnie do jednej z tych miejscowości należał kamieniołom.
Nie dotarłam do wszystkich, wiele też zniknęło z powierzchni ziemi i pozostały tylko opisy jak wieża w Czerwieńczycach, inne „obudowane” i wchłonięte przez pozostałe budynki zamkowe (wieża zamku Kapitanowo), lub mury miejskie, gdzie stały się ich częścią, zmieniając się w budynek mieszkalny (np. wieża w Bystrzycy Kłodzkiej) lub w zabudowania gospodarcze (np. wieża w Zębowicach). Dla mnie są najpiękniejsze te, które dumnie wznoszą się ponad niższymi zabudowaniami, ich szlachetny wciąż czytelny kształt i kamienie, z których często powstały przywodzą na myśl dawne zamki, legendy i eposy rycerskie. Średniowieczne „wieżowce” górowały nad grodami i gródkami, a jedyną budowlą, która dorównywała wysokością, były wieże kościelne.
Pomysł od początku wymagał dużej dozy szalonej wiary, że się w ogóle uda. Pewnym szaleństwem wykazują się również wszyscy uczestnicy. Nie dość, że w trakcie urlopu jadą pracować fizycznie, to jeszcze z tego się cieszą i z niecierpliwością oczekują kolejnych edycji Wakacji z Historią. Do tej pory było ich dziesięć, w tym roku czas na jedenastą.
